Sapa

Goedemorgen weer. In de trein redelijk goed geslapen. We werden alleen om 05.15 uur al gewekt. Vijf minuten daarna werden de koffie en de croissants al binnen gebracht. Echt wakker worden dus. Aankleden, spullen bij elkaar zoeken en in Lao Cai om 06.00 uur de trein uit. Op zoek naar de lokale gids en de chauffeur. Tussen 07.00 en 07.30 uur arriveerden we in Sapa. Ondertussen hadden we al aardig geklommen. Sapa ligt op zo’n 1800 meter hoogte. We konden gelijk door naar het ontbijt. Dat was wel lekker. Om 09.00 uur vertrokken we met het groepje voor de wandeling. Eerst nog een stukje in het busje. Daarna op eigen kracht. Het is een wandeling in de buurt van Sapa naar een village genaamd Y Linh Ho. Je kunt daar alleen lopend komen. We liepen op verharde wegen, wegen van gewoon harde ondergrond met keien en op paadjes door de natuur, langs de rijstvelden. Het is een gebied waar een paar honderd Black H’mong mensen wonen. Zij behoren tot een van de 54 etnische minderheden in Vietnam. Met name de vrouwen dragen nog traditionele kleding. De basiskleur van de kleding is zwart en indigoblauw met daarbij kleurrijke stof. Hun leven is helemaal gericht op het gebied waar ze wonen. Ze verbouwen hun eigen producten, hebben kippen, eenden en  varkens. Ook hebben de meesten een of meer waterbuffels. Grappig is, dat ze hier hun honden en katten gen naam geven, zoals wij dat doen, maar hun waterbuffel heeft wel een naam. De vrouwen verven de stoffen met indigo , ze maken hun kleding en borduren. Dit doen ze als ze niet op de rijstvelden werken of met hun waar naar de markt zijn. Ook vind je hier nog geboeg hennepplanten, hele stukken vol. Het gebied is erg dun bevolkt. Ik vroeg de gids naar het aantal kinderen per gezin hier. Ze gaf aan dat dat kan oplopen tot 10 of meer. Praktisch alle kinderen blijven in het gebied wonen, om de traditie in stand te houden. Lang geleden zijn de voorouders van deze mensen uit China naar Vietnam gekomen. Als de vrouwen getrouwd zijn, zorgen ze voor een hoge haarlijn. Hiervoor trekken ze deo overbodige haren uit. De oudere vrouwen hebben ook geen wenkbrauwen. Het is een echt steil  berggebied hier met zelden geasfalteerde wegen. Soms is er een stukje van de weg geasfalteerd, maar het kan ook weer zomaar ophouden.  Verder leeft de gemeenschap van wat de rijst en de mais opleveren. Een hard en zwaar leven. Het was absoluut een schitterende wandeling en we hadden het grootste deel van de dag mazzel met het weer. Het plensde een poosje toen we voor een pauze binnen waren. Goed getimed! Daarna scheen het zonnetje weer volop. De luchtvochtigheid is wel hoog. Overal zie je kinderen werken en ook spelen, maar de meeste hebben wel een nuttige bezigheid te doen. Zo al met al hadden we 4,5 uur geklommen en gedaald.Alvast een voorproefje voor morgen. Dan iets meer lopen. Het laatste stukje met het busje. Tijdens het rijden werden we getrakteerd op een massage. Wat een slechte wegen. Beter gezegd paden. Ze waren helemaal zo slecht geworden door de vele regen die was gevallen. Terug in het hotel heb ik  eerst eens heerlijk gedoucht en wat zitten lummelen. Daarna het stadje nog even ingelopen. Daar trof ik weer twee bruidsparen. Er wordt wat getrouwd hier. Zo lijkt het, omdat ik er nu al vijf heb gezien. Ook hier in de straten (net als aan het begin van het dorpje tijdens de wanding) aangesproken door dames in traditionele kleding die allerlei handgemaakte spullen willen verkopen. Je moet vaak nee zeggen, dan gaan ze wel weg, maar ze zijn behoorlijk vasthoudend. Ook nog even op het marktje gekeken. Daar kun je ook allerlei soorten messen kopen. En  niet bij een kraampje, nee bij veel meer. Ach dat zal hier zo horen. Oh ja, als je op de foto's een kind ziet met een kralen hoofddeksel, dan is dat om het kind te  beschermen. Je mag hier niet over het hoofd van een kind aaien, omdat dan de intelligentie uit het hoofd gaat, daarom worden de hoofdjes beschermd door het ‘hooddeksel’. De kinderen dragen het tot en met hun vijfde jaar. Daarna is de aantrekkingskracht om een kind over z’n bol te aaien weg. Om half zes een bijzonder rustig eettentje opgezocht en lekker gegeten. Ik had behoefte aan rust, merkte dat ik best moe ben. De rest van de avond heerlijk alleen op mijn kamer. Foto’s in de albums gezet, zodat je ze kunt bekijken. Alles bijgewerkt en nu is het tijd om te slapen. Ik hoop dat het geschreeuw en gegil op de gang zo ook stopt en iedereen in zijn kamer gaat bivakkeren. Weer genoeg te lezen en te bekijken.Morgen weer vroeg op en fit zijn voor de volgende wandeling. Xx