Sapa vervolg

Hai lieve lezer, vannacht heerlijk geslapen, dus lekker fit op vanmorgen. Het heeft vannacht de hele nacht geregend en vanmorgen regende het nog. Met uitzicht op de wolken rond de bergen buiten ontbeten. Het was wel een mooi gezicht, maar ik bedacht me wel dat we onze wandeling vandaag waarschijnlijk in de regen zouden moeten afleggen. Na het ontbijt eerst een lange, goede Sapa poncho gekocht. Ik wilde mijn regenjas maar even schoon houden. Als ik dacht aan de paden van gisteren en dan met veel water kon ik me voorstellen hoe het zou zijn. Aan de overkant van het hotel nog even een overheerlijke egg coffee gedronken. De koffie in het hotel is geen koffie. Kwart over negen op pad gegaan. De wandeling van vandaag startte vanaf het hotel. Eerst liepen we dus een stukje door Sapa. Wat een hotels worden er hier bijgebouwd. Gigantisch. Veel te hoog als je het mij vraagt. Al snel kwamen we aan het begin van ons pad. De betonnen ondergrond hield op en het drassige, smalle pad begon. Bij het eerste huis van de lokale bevolking zagen we vaten vol met water en indigoplanten. Na twee dagen is het water dusdanig blauw gekleurd dat de planten eruit kunnen en de stof erin. Je ziet tijdens het lopen ook genoeg indigoplanten. Het pad werd al glibberiger en glibberiger. Het stukje waarop we nog niet hoefden te klimmen of dalen ging nog goed, ook al moest je daar goed opletten hoe en waar je liep. Het pad voerde ons dwars door de rijst- en maisvelden afgewisseld met bamboebossen en plekken met giga varens. De ene keer klimmen en daarna weer dalen. Hoe verder we kwamen hoe natter en gladder de ondergrond werd. Aangezien het pad ook diepe kuilen en uitgesleten stukken had, was het overeind blijven een uitdaging. Gelukkig stopte de regen en konden de poncho’s in de tas. Dat scheelt weer wat zweet. De schoenen konden we ook niet meer droog houden, want er hadden zich overal snelstromende beekjes gevormd waar we doorheen moesten en niet alle grote stenen waar je op kon stappen, lagen boven water. We hadden alle capriolen, de natte voeten en de inspanning over voor het werkelijk fenomenale uitzicht over de rijstvelden. Elke keer weer. Wat een mooie omgeving. De lokale dames liepen met de groepen mee om assistentie te verlenen als dat nodig was. Ik begreep dat ze van de markt afkwamen en op weg naar huis waren. Zij zijn het zo gewend om dagelijks heen en weer te lopen. Ze weten precies waar ze wel en niet moeten stappen. Tijdens het lopen maken ze van maisstengels ook nog leuke figuren die ze dan uitdelen. Ik had even genoeg aan goed op het pad letten om ervoor te zorgen dat ik overeind bleef. Gelukkig had ik mijn wandelschienen meegenomen, dus voldoende grip. Ik vond het eigenlijk wel een heel leuke onderneming zo. Met dat klimmen en dalen achter elkaar gebruik je spieren die je niet zo vaak gebruikt. Prima exercise. Inmiddels was de zon doorgekomen en was het goed warm. Toen we op de betonnen weg waren, dachten we dat het een makkie zou worden, nee hoor. Toen moesten we nog een heerlijk steile klim maken. Daarna een lamge afdaling en ja weer over smelle blubberpaadjes naar het dorpje. We hebben de dorpjes van de Black H’mong en Red Dao minorities gepasseerd. Dit waren andere dorpjes dan gisteren. Uiteindelijk kwam onze lunchplek in zicht. Daar hebben we genoten van een welverdiende en o zo heerlijke lunch voor nog geen twee euro per persoon. Na de lunch ons pad vervolgd naar het volgende dorp waar de bevolking probeerde hun zelfgemaakte waar te slijten aan de passerende toeristen. Onze gids Vie heeft ons nog veel verteld over de lokale tradities. Tegenwoordig trouwt een meisje tussen haar achttiende en vierentwintigste. Vroeger was dat op hun veertiende of zestiende. Als ze op haar vijentwintigste niet getrouwd is, dan ligt ze uit de markt. Ze kan dan alleen nog trouwen met een weduwnaar of met een man die meerdere vrouwen heeft. Het is niet meer zo dat de meisjes per definitie uitgehuwelijkt worden, maar veel keus hebben ze ook weer niet. Ze mogen twee keer een man weigeren, de derde keer kun je maar beter trouwen, anders blijf je over. Het schijnt wel vaker voor te komen dat de partnerkeuze een eigen keuze is. Aan het aantal oorringen kun je zien hoe lang een vrouw getrouwd is. Ik geloof een oorring per tien jaar. Als een meisje trouwt, moet ze dus haar haargrens hoog houden. Kort haar bij meisjes is niet de gewoonte. Heb je kort haar dan ben je gek. Geestelijk dan. Oh ja, je haar verven mag ook niet. Ach waarom zouden ze ook, ze hebben schitterend zwart haar. Tegenwoordig dragen niet alle meisjes meer de traditionele kleding. Ze doen dat vaak nog wel in de eigen woongemeenschap, maar niet als ze naar Sapa gaan bijvoorbeeld. Vie behoort trouwens ook tot een van de minderheidsgroepen die hier leven. Met een busje weer naar het hotel genracht. Dit ging over een zeer slechte weg. Stukken van de weg waren door het water weggespoeld. De weg zat vol met gaten. Je snapt het niet, maar bussen, grote, zware vrachtauto’s gaan eroverheen. Soms is elkaar passeren een ware kunst. In ieder geval veilig bij het hotel aangekomen. Het was een super dag. Zelfs in de regen over de paden glibberen was leuk. Ik heb echt een mooi stukje natuur gezien en gezien hoe de mensen hier leven. Super trip. In het hotel eerst de modder van mijn lijf gewassen en ook mijn schoenen gewoon met de douche schoongespoeld. Die modder lost wel weer op. Een tandenborstel van het hotel gebruikt om ze zo schoon mogelijk te krijgen. Na de douche heb ik hier schuin aan de overkant een massageplek gezocht en mij laten masseren voor nog geen 10 euro. Geen geld toch voor een uur lang je lijf laten masseren en die kleine handjes en vingertjes konden dat goed. Daarna gegeten en zo meteen een punt zetten en mijn bed in. De plaats Sapa is aardig toeristisch, maar wat een schitterende omgeving om in alle rust doorheen te lopen. Een goede keuze om hier te kijken. Ik heb ervan genoten. Morgen via een omweg en dagvullend programma weer naar de trein. Nu slapen. XX