Hue

Hai, en ... wil je weten of ik het strand vandaag heb achtergelaten. Lees dan verder. Gisteravond toch nog een reservering voor een mountainbike gedaan. Ik dacht: als ik toch niet ga, dan is het jammer, als ik wel ga, heb ik een fiets. Mijn huidje gaf ook wel aan dat een dagje geen zon op het grootste deel ervan fijn zou zijn. Vanmorgen om half negen mijn plekje in het shuttlebusje vastgelegd en ook dat van de terugreis om 18.45 uur. Pas om 21.15 uur terugkeren, leek me een erg lange dag. Na het ontbijt me reisvaardig gemaakt en om 10.00 uur het busje in. Het zat weer bomvol. Aangezien ik de fiets om 11 uur zou ophalen eerst een koffietentje opgezocht. Ze hebben hier echt veel minder keus in koffie. Op z’n Amerikaans, expresso en cappuchino. Weinig variatie en fantasie en toch eigenlijk niet ver van Phong Nha waar ze heerlijk veel keus hebben. Minpuntje hoor. Ik toch proberen of ze voor me konden maken wat ik wilde, namelijk iced coffee met kokosmelk. Volgens het meisje hadden ze dat. Nou, ik benieuwd. Wat ik kreeg was geen koffie, wel kokosijs met ... ? Geen idee, vreselijk zoet. Ik heb iets meer dan de helft laten staan. Jammer, maar dat beïnvloedde mijn humeur nog niet. Het valt me trouwens op dat ze hier belabberd Engels spreken of helemaal niet. Oefenen in me verstaanbaar maken, dus. Ik verder met de benenwagen op pad naar het in de mail aangegeven adres. Onderweg om de paar minuten werd ik aangesproken door een cyclobestuurder. Enfin, bij het adres aangekomen tref ik een winkel waar ze mooie jurken verkopen en maken. De dames maar aangesproken en met gebaren en mijn telefoon duidelijk gemaakt dat ik op dit adres een fiets kom huren. Zij lachen, tja er is geen fiets te bekennen. Ze proberen me te helpen door op het internet naar het goede adres te zoeken. Lukt niet echt. Ik check met mijn Huawei of ik daar internet heb. En ja, een onbeveiligd adres. Kan ik net even mijn mail checken. En wat zie ik, een mail van het bedrijf waarin staat dat het adres is gewijzigd. Ik was niet echt blij, want dat betekende 40 minuten lopen. Maar, ik had een adres. Ik weer met Google maps op stap. Leuk, stond ik ineens voor duizenden wierookstokjes. Die lagen op de stoep te drogen. Even tijd voor een foto. Kennelijk kun je dat hier zo op straat laten liggen zonder dat iemand ze meeneemt. Opeens zie ik een vrouw aankomen met nog veel meer wierookstokjes die ze allemaal op de stoep uitgooit. Op internet had ik mooie foto’s met gekleurde wierookstokjes gezien, want hier in de buurt maken ze volop wierookstokjes. Ik had naar adressen gezocht, maar kon niks vinden. De stokjes op straat hadden allemaal een roze onderkant. Misschien kom ik vandaag ook nog andere kleuren tegen, dacht ik. Dit was in ieder geval leuk. Weer verder op pad. Ik verlaat de straten waar kantoren en hotels staan en ga, zeg maar, de volksbuurten in. Google maps stuurt me weer door straatjes waarvan ik denk: hm, moet dit. Ik ben echt de enige ‘andere’ en wordt dan ook volop bekeken en af en toe wordt er iets geroepen.. Ik vraag me echt af of ik nog wel ergens een fiets vindt. Soms kan Google het adres niet goed aangeven, zo ook nu. Er zit niets anders op dan een meneer aan te spreken, nou ja, weer met telefoon en wat losse woorden me verstaanbaar maken. Hij vraagt nog een ander om advies. Ik ben in de buurt en uiteindelijk ook bij het aangegeven adres. Als ik er was, moest ik even bellen. Goed, ik gedaan. Ik kreeg een dame aan de telefoon met wie ik moeilijk kon converseren. Ze zou iemand met de fiets sturen. Inmiddels had ik mijn zakken vol en voelde me niet echt comfortabel daar, dus gevoel gevolgd en haar erg onvriendelijk laten weten dat ik er klaar mee was, kwaad was en dat ze de boom in kon. Ik moest even wachten, dan kwam het goed. Ik heb de verbinding verbroken en ben teruggelopen. Nou, wordt een leuk dagje bedacht ik me. Wat nu. In ieder geval stevig de pas erin en naar de straten bij de rivier. Opgeven wilde ik niet, ik zou fietsen vandaag. Hoe? Inmiddels had ik bedacht om naar het hotel te gaan waar het Nederlandse gezin had gelogeerd. Daar spraken ze behoorlijk Engels en wellicht hadden ze een adres voor fietsverhuur of misschien kan ik wel een fiets van hen huren, dacht ik stiekem. 35 minuten later was ik bij dat hotel. Inmiddels was ik wel een beetje klaar met Hue. Het waren nu niet echt leuke straten waar ik doorheen liep. Maar ja, die heeft iedere stad. In het hotel naar een adres gevraagd. Wist ze eigenlijk niet echt. Kennelijk is het verhuren van fietsen niet populair. Ik kon wel een van hun fietsen huren, zei ze. Yes! dacht ik. Ik moest alleen wel mijn paspoort als borg geven. Hm, dat had ik niet bij me. Uiteindelijk heb voor 50.000 Dong (nog geen twee euro) een fiets gehuurd en heb ik 1.000.000 Dong aan borg achtergelaten. Ik kon op pad. Heerlijk. Op weg naar de pagode en verder zou ik wel zien wat ik nog zou doen. Inmiddels was er al aardig wat tijd verstreken. De weg naar de pagode was simpel te vinden. Onderweg nog even gestopt voor het kijken naar waterbuffels die zich in de rivier lieten zakken. Grappig! Het was ook bloedje heet. Gelukkig had ik een van de tropenoverhemden die ik voor Oman had gekocht, aangetrokken. Dat zit toch wel lekker dan en je bent tegen de zon beschermd. Eindelijk ... de Thien Mu-pagode (pagode van de Hemelse dame) bereikt. Toen ik hem zag, was ik blij dat ik niet had opgegeven. Het is een achthoekige tempeltoren van zeven verdiepingen.  Op mijn gemakje het terrein verkend. Bij de ingang staat dat je geen shorts mag dragen. Daar was ik op voorbereid, dus netjes een lange broek aangedaan. Kennelijk trekt bijna niemand zich iets aan van die regel. Er was een groep Zuid-Amerikanen voor wie bloot nog niet bloot genoeg was. Verder waren ze zo vreselijk luidruchtig. Zes godenbeelden bewaken het heiligdom en voor de tempel staat een verguld Boeddhabeeld. Op het terrein leven monniken. O ja, ook staat er de Austin waarin in 1963 een van de monniken mee naar Saigon was gereden. Hij heeft zich daar uit protest tegen het regime van de president van Zuid-Vietnam op straat in brand gestoken. Op het terrein heb je een mooi uitzicht over de Parfumrivier die er langs stroomt. Zodra ik het terrein verliet, kwam er een vrouwtje naar me toe. Ze wilde dat ik met de boot verder zou gaan in de richting van de tombes. Dat zou 30 minuten varen zijn en op de fiets aan de andere kant terug. Mijn fiets kon mee op de ‘drakenboot’. Het was niet goedkoop, maar ik vond het prima. Niet dat ik perse een van de tombes wilde bezoeken, maar varen op de Parfumrivier moet je toch ook gedaan hebben. Naar het toilet op die boot was een belevenis. Het was zo warm dat ik mezelf naast water ook een biertje gunde. Lekker zo op het water. Uiteraard werd ook de koopwaar weer uitgestald. Maar een paar placenats van bamboo gekocht. Verder moet je je poot dan maar stijf houden, want ze bleef proberen. Op de rivier was er best veel bedrijvigheid. Leuk om te zien. Uiteindelijk bereikten we de afstapplaats. Hmmm, ik zag een smal paadje tussen de bomen door en dat ging naar??? Op dat moment was ik de enige daar die werd afgezet. Ik maakte aan de man van de boot duidelijk dat ik hem niet geloofde en dat het me niet echt een goede plek leek. Hij geeft zijn boot stilgelegd aan de kant, mijn fiets opgepakt en me de weg gewezen. Ik was allang blij dat hij dat deed, want de fiets moest een aardig eindje gedragen worden, omdat je amper normaal over het pad en de stenen kon lopen. Toen ik een weg zag, heb ik hem vriendelijk bedankt en ben ik weer gaan fietsen. Geen idee waar ik naartoe moest. Mijn telefoon was al bijna leeg, dus wilde ik het laatste beetje batterij bewaren voor de weg terug naar Hue. Voorlopig was er maar een richting, dat was simpel. Bij een kruising koos ik linksaf. Dat voelde als de richting naar Hue. Die tombe kon me gestolen worden. Wat een verrassing! Opeens zag ik aan de kant van de weg allemaal  gekleurde wierookstokjes. Zo mooi die kleuren bij elkaar. Het kind in mij was helemaal blij. Ik had de kleurrijke stokjes gevonden, jippie! Elke kleur heeft een andere geur. Ik wilde ze allemaal wel kopen, maar heb uiteindelijk  4 kleuren gekozen. Ik weet toch al niet hoe ik alles moet meenemen (ha, ha). Een tijdje met de verkoopster staan praten. Ook waren er nog twee toeristen. Aan hen maar gevraagd welke kant Hue op was en welke de tombe. De dame zwom in haar eigen zweet. Ze waren helemaal vanuit Hue komen lopen. Ze hadden zich wat in de afstand vergist. Pfff. Ik toch maar de richting van de tombe gekozen. Ernaartoe gefietst. Maar .. het bezoek nam een uur in beslag, er stonden de nodige toeristenbussen, ik wilde ook nog eten en wist niet hoe lang ik over de terugrit zou doen. Verstandig ervoor gekozen naar Hue terug te fietsen. Onderweg nog een keer gevraagd en verder de rivier in de gaten gehouden, want daar moest ik weer naartoe. Zonder Google maps Hue weer bereikt. Ik heb de fiets netjes teruggebracht en tegen half vijf ben ik maar eens gaan eten. Was wel tijd na het ontbijt. Lekker gegeten en op mijn gemakje de ophaalplek weer opgezocht. Eenmaal bij het hotel heb ik snel mijn bikini aangedaan en in no time lag ik in zee. Zwemmen met zicht op de zonsondergang. Heerlijk! Nu lekker dit verhaal in mijn bedje getypt, zo misschien koffer weer ordenen, slapen en morgen naar Hoi An. Oh ja, dat bedrijf van de fiets ook gemaild. Wat een dagje. Anders dan ik had gepland, maar uiteindelijk leuke dingen gezien en gedaan. Xx        PS: Heb al reactie terug op mijn mail. Correcte reactie en als het goed is, stort hij geld terug. Is maar 14 euro, maar toch.