Van Hue naar Hoi An

Vanmorgen om 10.00 uur stond ik weer bepakt en bezakt klaar voor de volgende ‘verhuizing’. Vandaag naar Hoi An en daarmee komt het einde van deze prachtige vakantie in zicht. Ik heb wat extra nachten Hoi An gepland om nog wat aan het strand te kunnen relaxen, als het weer dat mogelijk maakt. Deze keer een jonge chauffeur die zijn best deed Engels te spreken. Toch echt wat lastiger hier. Via lokale wegen startten we de reis. Echt leuk weer door de dorpjes te rijden en het leven van het platteland te zien. Mijn chauffeur stopte zelfs uit zichzelf, zodat ik wat foto’s kon maken. Onderweg waren namelijk talloze begraafplaatsen met werkelijk schitterend gekleurde en bewerkte tombes. Zo had ik ze nog nergens in Vietnam gezien. Toen ik doorhad dat hij er plezier in had dat ik iets leuk of mooi vond, heb ik hem herhaaldelijk gevraagd even te stoppen voor een foto. Hij grapte nog: zo duurt de rit niet vier uur maar zes uur. Hij vond het niet erg, want hij had tijd genoeg. Opeens hield de weg op, omdat  deze denk gerepareerd moest worden. Mmm, dat was even lastig, want erg veel mogelijkheden waren er niet. Dan maar aan de locals vragen. De volgende wegen werden paadjes waarop je elkaar nauwelijks kon passeren. Ik zat echter heerlijk achterin. Zo reden we door een klein dorpje parallel aan de rivier. Ik zag tussen de huizen door de stokken en netten in het water en wilde daar graag een foto van maken. Geen probleem. Hij zocht een leuk plekje voor de auto, liep met mij mee, vroeg de bewoners of ik even bij hen achter mocht kijken en wat foto’s maken. Handig hoor iemand die dat doet. Ook leuk even een inkijkje te hebben in het leven van die mensen. Aan de kant van de weg lagen de visjes op het net te drogen. Grappig. Niemand rijdt eroverheen. Het was inmiddels zo dat mijn chauffeur plekjes uitzocht voor mij. De omgeving was ook weer erg schilderachtig. Ik genoot volop. Dit vind ik zo geweldig: de natuur, het leven van alledag en daar even een klein beetje deelgenoot van kunnen zijn. Voor de foto's is het jammer dat het bewolkt was. Zo komen de groene bergen niet uit de verf en lijkt de rivier alleen maar grauw. Het werkelijke beeld, de waas  over het land, de diepte die je dan wel ziet, staan in mijn geheugen en heb ik opgeslagen. Even een koffiepauze gehouden op een plekje waar veel op oesters wordt gevist. Na de koffie gingen we hoger en hoger. Dat moest ook wel, want om in Hoi An te komen moet je de Hai Van Pass over, een weg met heuse haarspeldbochten. Uiteraard bovenaan even stoppen voor wat foto’s. Aan de ene kant heb je uirzicht op Da Nang en aan de andere op de kuststrook en het strand. Pff, aan de kant van het strand waren de Aziaten weer volop te vinden. Ook hier busladingen vol zichzelf en elkaar fotograferende mensen. Ik heb me er maar tussen gefrummeld en een paar plaatjes van het uitzicht geschoten, want daar kom je toch voor? We zijn de pas weer afgeslingerd en door Da Nang gereden. Deze stad heeft negen bruggen. Er zijn mooie bij, een met drakenkoppen en een andere lijkt uit de verte net een visnet. Het is daar te druk om even te stoppen. Aan de kust stopte hij wel even, want daar was plek en kon ik de Lady Boeddha op afstand  fotograferen. Deze staat een eind uit de kust en is er geplaatst om de bevolking te beschermen tegen de gevolgen van een typhoon. Even later reden we langs super grote resorts. De chauffeur vertelde dat er een apart resort is voor Chinezen, voor Koreanen. Je vindt niet veel Europese toeristen op deze plek. Hij wees ook aan waar Trump in november 2017 was geweest. Het zal vast prachtig zijn, maar voor mij veel te veel over de top. Oh ja, er was aan de kust ook nog een casino alleen voor Chinezen. Iets verderop vond ik het er interessanter uitzien:r ijen met uitstallingen van marmeren beelden, meestal boeddhabeelden en wat daar bijhoort. Da Nang is trouwens wel een ruim opgezette stad. Er zijn brede wegen en de stad oogt redelijk geordend. De wegen worden smaller, want we gaan weer meer het landelijke gebied in en uiteindelijk na vijf uur bereiken we Hoi An en ben ik mijn hotel aan de rivier Thu Bon. Het was een super mooie rit, weer een stukje Vietnam gezien. Super! Ik heb me eerst maar gedoucht. Eigenlijk was ik best moe, maar ben toch naar het oude deel van Hoi An gelopen. Eerst maar uitgepuft op een stoeltje van een pub en wat springrolls en een biertje besteld. Dat ging er goed in. Het was er heel gezellig met live muziek van een oudere man die bekende oude en nieuwe softliedjes zong, terwijl hij zichzelf op de gitaar begeleidde. Lekker sfeertje. Uiteindelijk toch maar verder gegaan. Inmiddels was het donker en wat is het dan leuk in Hoi An. De straten van de binnenstad zijn auto- en scootervrij en ze worden verlicht door talloze, gekleurde lantaarntjes. Hoi An wordt niet voor niks Lantern city genoemd. Je kunt in een bootje met lantaarn romantisch over de rivier varen. Heb ik nog even niet gedaan, haha. Niet zo romantisch met mezelf. Misschien laatste avond? Restaurantje opgezocht, door de straatjes geslenterd. Ook hier ben je absoluut niet alleen. Wat een Aziatische toeristen. Toen ik naar het hotel liep, zag ik pas hoeveel bussen er stonden. Enfin, bekaf mijn bed ingegaan en om 22.00 uur gaan mijn oogjes dicht voor de eerste nacht Hoi An.