Phong nha naar Hue (beach)

Weer een nacht heerlijk geslapen met natuurgeluiden op de achtergrond. Later mijn bed uit dan het plan was. Dat betekende opschieten, want om half negen moest ik klaarstaan. Vandaag een andere gids, omdat Cindy familiezaken had. Dieze gids was ook een jonge, leuke meid. Ze vertelde van alles over zichzelf tijdens de rit. Ze had literatuur gestudeerd en was 27 jaar. Ze gaf er de voorkeur aan om als gids te werken, omdat ze dat leuker vindt en het meer verdient. Meestal is ze gids tijdens avontuurlijke meerdaagse tochten in de grotten. Haar ouders vinden dat maar niks. Ze is het jongste meisje van een gezin van 10 kinderen. De jongste is nog een broertje. Ze heeft twee broers en voor de rest zussen. Haar ouders zijn nog behoorlijk traditioneel. Ze gingen door voor de tweede jongen, want een jongen die de familienaam kan voortzetten, is kwetsbaar. Haar vader is in de oorlog een arm kwijtgeraakt. Ook hebben haar ouders ontzettend veel honger geleden in de oorlog met Amerika. Al het voedsel van het land moest naar de soldaten. Dat betekende voor de bevolking dat ze op allerlei manieren moesten zien te overleven. Er zijn dan ook duizenden Vietnamezen gestorven door de honger. Zoals ik al schreef, is ze 27 jaar en de huwbare leeftijd al bijna voorbij. Ze heeft van haar ouders nog twee jaar de tijd gekregen om een man te vinden. Als dat niet lukt, zoeken haar ouders een man voor haar. Ze kan niet iedereen kiezen, want ze heeft ook toestemming van haar ouders nodig om te trouwen. Pfff. Ze had vier jaar (stiekem) verkering met een jongen uit het noorden, een medestudent. Ze heeft het uitgemaakt, omdat haar ouders haar nooit toestemming zouden geven om met een jongen uit het noorden te trouwen. Die zou te traditioneel zijn. Hmm. Als ze trouwt kan ze ook geen gids meer zijn. Ze vertelde ook dat Vietnamezen die voor de overheid werken maximaal twee kinderen mogen hebben. Dan maar hopen dat er een jongen bijzit. Zo niet, dan geen voortzetting van familie en volgen je dochters de familie van de man of je treedt uit dienst van de overheid, dan mag je zoveel kinderen hebben als je wilt. In het zuiden vertelde de gids dat twee kinderen economisch gezien beter is en kennelijk geldt dat familietraditie daar minder. Hoe noordelijker hoe traditioneler. Nog steeds. Gezien de geschiedenis van het land ook erg logisch. Met al dat gekwek ging de tijd snel en reden we door de poort van het terrein van de DMZ ( Demilitarized zone) op de grens van Noord- en Zuid-Vietnam. Eerst uitleg in het kleine museum op het terrein over het ontstaan van de oorlog tussen noord en zuid en de inmenging van de Amerikanen. Daarna het terrein op en het tunnelstelsel in. Het was hoger dan ik had verwacht, dus ik ging mee naar binnen/beneden. Het is een slim bedacht en groot geheel met 13 uitgangen. Hier en daar zijn uitsparingen waar militairen of dorpelingen konden slapen. Nooit de hele familie bij elkaar, maar altijd een deel van de ene met een deel van de andere. Pff, krap, donker en diep. Maar ja, wat doe je als je dorp wordt gebombardeerd. Er is zelfs een uitsparing die als een kleine operatiekamer kon worden gebruikt. Ik vond 10 meter diep genoeg en ben niet nog 6 meter dieper meegegaan. Ik had het inmiddels aardig benauwd gekregen. Was trots op mezelf dat ik er was ingegaan. Buiten was het loeiheet. Gelukkig was er een beetje wind. Op de weg terug een kokosnoot gescoord in de hoop dat ik me na het leegdrinken van dat ding wat beter zou voelen. Met de auto naar de volgende stop in de buurt. Weer een museumpje met allerlei attributen, foto’s enzovoort uit de oorlogstijd.  De gids van het Nederlandse gezin waarmee ik vanaf Sapa dezelfde dingen deed, vertelde welke ongelukken met bommen en clusterbommen er de laatste jaren allemaal zijn gebeurd. Het is zelfs zo dat Vietnamezen een bom opensnijden als ze er een vinden. Dit doen ze om de inhoud eruit te halen en te verkopen. Soms vervoeren ze de bommen op hun brommer. Ze weten vaak niet hoe gevaarlijk die dingen zijn. Ook ligt het land nog vol met clusterbommen. Zeker op plaatsen waar hard is gevochten, zoals hier. In dit deel van Vietnam moet je sowieso nooit van de gebaande paden afwijken, zelfs niet bij de tomben. Je kunt zomaar op een bom trappen. Na het museum gingen we naar de brug die op de scheiding van Noord- en Zuid-Vietnam  ligt. Aan de noordkant is hij blauw geverfd en aan de zuidkant geel. De overgang markeert dus de scheiding. Uit mezelf had ik het tunnelcomplex niet op mijn lijstje gezet. Het zat bij de bouwsteen inbegrepen. Toch is het goed dat ik er ben geweest. Het is zo’n belangrijk onderdeel van de geschiedenis van het land dat je er echt even bij stil moet staan. Niet alleen bij alle slachtoffers stilstaan, maar zeker ook bij de voorgeschiedenis (en dat is een lange)  tot deze vreselijke tijd. Het plaatst alle verhalen die ik van de jonge Vietnamezen heb gehoord (over hun ideeën en traditie)  in het perspectief van de geschiedenis van dit land. Na de brug werden we naar een chique, saai hotel gebracht waar we hebben geluncht. We waren de enige gasten. Beetje onverwachte omgeving voor ons allemaal, maar de lunch smaakte prima. Daarna ieder naar het eigen onderkomen vertrokken.  Het Nederlandse gezin verbleef in de stad Hue en ik had vier nachten aan de kust geboekt. Dat is ongeveer 18 km van Hue. Wat was ik blij dat ik er was. Ik was bekaf. Dat kwam denk door de hitte en het idee dat ik een paar dagen kon relaxen. Gedoucht en het strand opgezocht. Heerlijk in zee gelegen. Het water was lekker warm en er waren hoge golven. In strandstoel lekker liggen relaxen. Ik heb een super kamer voor mezelf en een heerlijk balkon met een soort rustbed. Bed is ook lekker. Ben als een blok in slaap gevallen. Xx