Hanoi

Hai, weer even bijpraten. Eerst 30 juli. Niet zo super goed geslapen in de trein. Kwart voor vijf wakker gemaakt door het treinpersoneel. Een uur later weer op het station van Hanoi. Samen met een deel van het Nederlandse gezin een taxi naar het hotel genomen. Ik was nu wel blij dat ik een dagkamer geboekt had. Ik kon meten door naar mijn kamer om even heerlijk te douchen. Ik had een kamer met een klein balkonnetje. Daar heb ik eerst gezeten met een kopje instant koffie. Gekeken hoe het verkeer en de bedrijvigheid in de straat op gang kwamen. Na het douchen heerlijk rustig ontbeten en op m’n kamer een tripje voor de 31e uitgezocht. Ik had namelijk geen zin om twee dagen in de stad rond te hangen. Toen ik in Sapa was, had ik voor deze middag al een fietstocht buiten Hanoi geboekt. Aangezien ik de trip voor morgen niet via internet wilde boeken, ging ik op weg naar het bureautje in Hanoi. Toen ik daar aankwam, was er niemand. Ik even wachten, maar nog steeds niemand. Dan toch maar via internet boeken? Op mijn weg door de straatjes van Hanoi keek ik af en toe op de borden van al die kleine bureautjes. Een jongeman sprak me aan en vroeg of hij me kon helpen. Ik vertelde hem dat ik mijn wens niet vermeld zag. Hij kon alle tripjes maken die ik wilde. Enfin, ik naar binnen en liet hem zien wat ik wilde. Hij een paar keer bellen en hij liet mij andere opties zien. Uiteindelijk was de trip rond. Om 08.00 morgen word ik bij het hotel opgehaald. We gaan zien wat het wordt. Inmiddels was het lunchtijd. Het leek me verstandig toch maar te lunchen, voordat ik op de fiets zou stappen. Het was behoorlijk heet. Na de lunch naar het meeting point voor de fietstocht gelopen. Dat was een half uur lopen door een ander deel van de stad. Wel leuk. Mijn gids bleek een jonge knul te zijn. Hij was blij dat ik uit Nederland kwam en dus goed kon fietsen. We startten de tocht in Hanoi. Op de fiets door het drukke verkeer op weg naar de rode brug, de Long Biênbrug, over de Red River. Deze brug is rond 1900 door de Fransen gebouwd en ontworpen door Gustave Eiffel. Over deze brug gaat geen autoverkeer meer, maar er gaan wel scooters, bromfietsen, trein en fietsen en uiteraard wandelaars over. Het bijzondere is dat fietsers op deze brug links fietsen en dat al het andere verkeer rechts rijdt. Het is razend druk op de brug. Even stilstaan voor uitleg en foto’s. Op het eind van de brug de nauwe straatjes van een van de buitenwijken van Hanoi in. Hier is een soort park met een grote visvijver, hutjes en een restaurant. De mensen uit Hanoi huren voor een dag en een nacht zo’n hutje, vaders vissen, kinderen spelen en in het restaurant kan de vis worden klaargemaakt. Grappig. Je hebt daar ook echt niet het idee dat je zo dicht bij de grote stad zit. Verder door de straatjes. Het is niet altijd even schoon, maar dat is een probleem van veel plekken in Vietnam. Onderweg nog een bonsaikwekerij bezocht en uitleg gekregen over de bonsaibomen. Als ze oud en mooi zijn, kosten ze ongelooflijk veel geld, soms duizenden dollars. De grote variant van de bonsaibomen horen bij de cultuur van Vietnam. Ik merkte dat de gids er best trots op is. De volgende stop was een tempel, een tempel gewijd aan de mother goddess. Op het complex zijn vier tempels, allemaal voor een andere mother goddess: voor de hemel, voor het water, voor de aarde en voor de bergen en wouden. Er was op dat moment een ceremonie bezig. Een hele familie huurt het complex dan en plant een ceremonie die 12 uur duurt. Ik werd uitgenodigd om op het matje voor de tempel te zitten en te kijken hoe een dame werd aangekleed, althans ze had haar gewaad al aan, ze kreeg een groene doek over haar hoofd gewikkeld toen ik kwam. Ik heb een tijdje zitten kijken, zie de foto’s. Ik vond het fascinerend en wat een bofkont was ik dat deze ceremonie bezig was. Op het internet heb ik de informatie over deze vorm van godsdienst opgezocht en toen voelde ik me helemaal een bofkont. Het schijnt een heel oude vorm in Noord-Vietnam te zijn en de Dao Mau (mother goddess) staat op de lijst van Unesco. Het is een cultureel erfgoed. De vrouw die aangekleed wordt en danst vertegenwoordigt een bron van kracht, inspiratie en spiritualiteit. In verband met gedachtes aan bijgeloof is Dao Mau onder het communisme verboden geweest tot 1987. Op het terrein zag ik talloze versierde bamboepaarden. Zo kleurrijk. Na de ceremonie worden al deze paarden verbrand in een daarvoor bestemd ‘gebouwtje’. Echt gaaf even getuige te zijn geweest van deze ceremonie. Daarna weer verder op de fiets. Weer een stukje over de brug en naar een eiland onder de brug. Dit eiland staat bomvol met bananenbomen en mais. Aan de rand van het eiland wonen de armsten in een floating house. Deze mensen hebben toestemming om daar te wonen. Als ze er niet zouden wonen, zouden ze op straat moeten leven. Op zich een goed idee ze bij het eiland te laten wonen. Ze verdienen iets met de verkoop van bananen, maïs, kippen en het andere fruit dat er groeit. Als ze voldoende geld hebben om naar de rand van de stad te verhuizen, dan moeten ze dat doen. Frappant is wel dat ze allemaal tv hebben in hun krotjes. Een rondje over het eiland gefietst en terug naar de brug om de weg terug naar de stad te nemen. Wat een feest fietsen in het drukke Hanoi, super! Via allerlei buitenwijken en door straatjes, ook afgrijselijk vieze, naar een pottenbakkersopslagplaats gegaan. Daar kon je zien hoe ontzettend veel verschillende potten er in de buurt van Hanoi worden gemaakt en beschilderd. Daarna op weg naar het West Lake, het grootste meer in Hanoi. En groot is het zeker! Inmiddels was het gaan regenen, dus onze stop bij het meer was kort. We eindigden met een drankje en wat napraten. Al met al leuk om iets van de directe omgeving van Hanoi te hebben gezien en meer over de cultuur te weten. Het was ook een fijne, enthousiaste gids. Terug naar hotel gelopen, lekker zweet van me afgespoeld. Eten en slapen. Zo het was weer een heel verhaal.